2 "Mieszkanie na Jaracza, Uniwersytet Rzeszowski, czikłaczento i co zrobiłam, że znają mnie aż w Rzeszowie?"

Rzeszów, 29 września 2012, godz. 08:30

Ze snu wyrwał mnie głos Małgosi, która starała się mnie dobudzić. W pierwszej chwili nie miałam pojęcia, gdzie się znajduję, ale już po chwili uświadomiłam sobie, że chyba dotarłam do Rzeszowa.
- Lila obudź się. Musimy wysiadać.
- Okey, już się się zbieram. W końcu koniec podróży, nienawidzę pociągów - podsumowałam jazdę tocząc za sobą walizkę, kolejną niosąc w ręku, a na ramieniu mając przewieszoną torbę. Przedzierałam się do wyjścia, a to nie było łatwe. Końcówka września, a nadal bardzo ciepło. A w lipcu ciągle padało...Eh, Polska.
- Witaj Rzeszów - rzekłam teatralnie wykonując banana na twarzy, kiedy postawiłam pierwsze kroki na stacji kolejowej.
- Chodź po taksówkę, musimy dostać się do mieszkania. Jaka to właściwie była ulica? - Gośka zaczęła zastanawiać się przewracając energicznie kartki w notesie. Szukała adresu.
- Ul. Jaracza 129 m. 16 - odparłam spokojnie.
- Słucham?!
- Co ty głucha jesteś? Zainwestuj w krople jakieś. - Małgorzata i ta jej perfekcyjność. Mam tylko nadzieję, że po sprzątaniu nie będzie robiła testu białej rękawiczki. W co ja się wpakowałam. Oł maj gasz O.O
- Mogłam nie powierzać ci sprawy wynajmu mieszkania. Dlaczego akurat ul. Jaracza?
- A to akurat tak przypadkiem - machnęłam ręką. - Szukałam czegoś blisko Uniwersytetu i pacze a tu o, 129m. 16. 16! Rozumiesz?! 16!! Nie brzydkie, tanie, trzeba brać.
- I co z tego, że 16? - Gośka spojrzała na mnie jak na debila. Praktycznie patrzy tak cały czas, ale teraz to już przesadziła.
- Jezu, dziewczyno. Mów do ręki - przytknęłam jej dłoń do twarzy, a następnie wyjaśniłam. - Krzysiek Ignaczak gra z numerem 16, nasz libero, kojarzysz nie? - odparłam, jakby to było najoczywistszą rzeczą na świecie.
- No tak. Twój siatkarz, twój ideał siatkarza, ten człowiek, który ...
- Spierdalaj, a teraz chodź - musiałam przerwać jej ten teatrzyk. Nikt nie będzie nabijał się z moich idoli. Amen. I z mojej obsesji dotyczącej siatkówki również. Amen po raz drugi.

Rzeszów, 29 września 2012, mieszkanie Lilii i Gośki, godz.09:14

-Dobre łóżko nie jest złe -  usiadłam na materacu, który lekko zapadł się pod moim ciężarem. - Ups, chyba jednak nie.

Wypakowanie naszych rzeczy i urządzenie mieszkania zajęło nam cztery godziny. Podczas pracy nie obyło się bez wygłupów. Nawet ktoś taki poukładany jak wielmożna pani Małgorzata O. potrafi się bawić, o proszę.
                           
                                                  wieczór

muzyka

Oglądałam właśnie powtórkę z finału Ligii Światowej, kiedy ktoś zaplanował na mnie zamach.
- Aaaaa! Oślepłam, ratunku! Czy na pokładzie jest lekarz? - zaczęłam lamentować, a po chwili pozbyłam się z twarzy koszuli, którą rzuciła we mnie Gośka.
- Jutro inauguracja. Rozpoczęcie roku szkolnego. Heloł, Ziemia do Liliany. Samo się nie wyprasuje - odpowiedziała blondynka. - Co tam znowu oglądasz?
- "Przestrzelił, przestrzelił Stanley!" - wykrzyknęłam równo z komentatorem  podskakując na łóżku.
- A, siatkówkę - odpowiedziała znudzona Gośka.
- Popatrz, a za chwilę Kurek zostanie MVP, Bartman najlepszym atakującym, Igła najlepszym libero, a Możdżon 'the best blocker' - poruszałam znacząco brwiami, po czym powróciłam do ekscytowania się meczem, który znałam już na pamięć, a przeżywałam wszystko tak, jakby to była transmisja na żywo.
- Ty chyba miałaś bombę w kołysce - dziewczyna przyjrzała mi się dokładnie.
- Mamy medala, Polacy mamy medala! - zaczęłam śpiewać razem z naszymi reprezentantami, a następnie wybiegłam do kuchni po coś do picia.
 Bo każdy prawdziwy kibic widząc to ma w oczach łzy szczęścia. <click>

Leżałam na łóżku i nie mogłam zasnąć. Po długich próbach udało mi się. W nocy śnił mi się tata. Był taki uśmiechnięty jak wtedy, gdy podczas powrotu z treningów opowiadałam mu z przejęciem o czekających mnie meczach, o nowym trenerze, który bardzo nas męczy oraz o nadchodzących rozgrywkach. Po przebudzeniu się rano uśmiechnęłam się do siebie.                                

"There's only one life
It's right here, it's right now"

 Ubrana w to <click>   wyszłam z mieszkania i udałam się na parking, gdzie czekała na mnie Gosia. Jej auto bezpiecznie dotarło lawetą co umożliwiło sprawniejsze poruszanie się po mieście, a w chwili tej na Uniwersytet Rzeszowski.

-Nowe perfumy? - zapytałam po znalezieniu się w aucie . "W aucie" - ilekroć to usłyszę to przed oczami mam obraz Zibi dance w autokarze. Mother Of God.

- To odświeżacz powietrza - zgromiła mnie spojrzeniem.

- Keep calm and go to neverland by czikłaczento Andrzeja! - wspominałam, że jestem nienormalna? Nie? Zupełnie wypadło mi to z głowy.
- Ej, skończ nabijać się z tego auta.
- Czikłaczento to nie auto, to stan umysłu - kocham denerwować ludzi.
Co śpiewałam przez całą drogę? "Nie wchodź mi tu ey z brudną podeszwą, bo mam nowe dywaniki kupione w Tesco". Pozdrawiam dwóch panów, którzy słuchali tego w oczekiwaniu na zielone światło.

Uniwersytet do brzydkich nie należy, ludzi jest sporo, a najważniejsze to wykwalifikowana kadra i ,tutaj moje zaskoczenie, drużyna siatkarska wcale nie najsłabsza : D Może uda mi się tam jakoś wkręcić, przecież mam obowiązkowe zajęcia sportowe, więc będę mogła się wykazać. Byłoby super. Ciekawe tylko, czy jestem wystarczająco dobra, żeby zostać zawodniczką tego teamu...

- Pani Wyrwał? Pani Liliana Wyrwał? - zaczepił mnie jakiś mężczyzna w okularach, gdy rozglądałam się po korytarzu za Gosią. 
- Ta-ak. - byłam zaskoczona, skąd on może mnie znać? o.O

"Nobody really knowin' which is flowin' a moment
That can't be gone and admit it
So you gotta give heart
Never be timid"

______________________________________________________________________________

Siema ;*

Wydaje mi się, że rozdział o klasę wyższy od poprzedniego, ale jak wspomniałam tylko mi się tak wydaje ...

Główna bohaterka zadomawia się w Rzeszowie, ale to dopiero początek ; >

Ciekawi jesteście kim jest gościu, który zaczepił dziewczynę na Uniwerku?

Dowiecie się w kolejnym rozdziale. Dodam tylko, że może trochę zmienić losy 

Lilki ;  )

  Siatkarze są już w Spale i zaczynają ciężkie treningi. 

Popatrzcie co Andrea ma do powiedzenia o Igle: 

"Bo Igła to najlepszy człowiek na świecie. Są tacy, co nie lubią takich gaduł jak Krzysiek, a ja po prostu go kocham. Wszyscy wiedzą, że Włosi uwielbiają ciągle gadać i dlatego Ignaczak to moja bratnia dusza – śmieje się trener reprezentacji Polski." / o ja ciebie , poryczałam się *.*

Trzymajmy kciuki za chłopaków. ME nakurwiajcie ;D

 + komentujcie, obserwujcie, podawajcie adresy swoich blogów. 
Arrivederci.